Skończyli już jedzenie i zamówili kawę. - Więc jak teraz widzisz swoją rolę? - spytała Kat. - Na dłuższą metę? - Pokręcił głową. - Nie można tego przewidzieć. Za to w najbliższym czasie sprawa wygląda prosto. Pannice chcą, żebym został. Sam też czuję, że mnie potrzebują, przynajmniej na razie, a już Sylwia na pewno nie obejdzie się bez mojego wsparcia. - I po chwili dodał: - Wiem, że i Karo by sobie tego życzyła. - Rzeczywiście, to proste. - Więc nie uważasz, że podjąłem złą decyzję? - Myślę, że jako uczciwy człowiek, w tej sytuacji naprawdę nie mogłeś podjąć innej. A co do dalszej przyszłości, to, jak powiadają, czas pokaże. Przez następny tydzień z kawałkiem życie płynęło dość gładko. Sylwia wróciła do domu, chociaż nadal spędzała w Aethiopii tyle czasu, na ile pozwalały jej siły. Izabela i Mick wprowadzili się na poddasze - ona zajmowała się domem, on leniuchował, komponując i grając. W VKF rozpoczęto wreszcie prace nad projektem kościoła i szanse Matthew na włączenie się do nich po kierunkiem MacNeice'a wyglądały całkiem nieźle. Ale największą niespodziankę sprawiły https://www.swiat-kobiet.pl podziała i tym razem. Poza tym bycie księciem ma pewne plusy. Nie jest ich wiele, ale zawsze. Wprawdzie nie jestem tu z oficjalną wizytą, jednak mogę chyba iść w tym samym kierunku co ty. - Moim zdaniem powinieneś pójść raczej w przeciwną stronę. - Raczej nie. O policjantów się nie martw. Jeśli na jakiegoś wpadniemy, przedstawię mu się i powiem, że uprowadziłaś mnie na cały dzień. - Jesteś najbardziej wnerwiającym facetem, jakiego w życiu spotkałam - wycedziła Shey przez zaciśnięte zęby, z trudem tłumiąc wesołość. Ledwie się opanowała, by nie uśmiechnąć się od ucha do ucha.
- Chyba tak... - Wiedziałam. Problem polegał na tym, że Karo chciała nie tylko zostawić sprawę za sobą, ale w ogóle zapomnieć, że się wydarzyła. Wymazać ją z pamięci. Dziewczynki gorliwie ją w tym względzie wspierały, ona sama zaś w miarę upływu czasu stała się ich mimowolną Sprawdź końcu jej ojciec, człowiek wyjątkowego umysłu, był ze swą drugą żoną zupełnie szczęśliwy. Traktował ją raczej jak dziecko: na pewno zachwycał się jej urodą, lecz prawdopodobnie podczas gdy oczy jego ją podziwiały, uszy musiały się zamykać, by nie słuchać tego, co mówiła. Była już północ, kiedy dziewczyna odłożyła pędzel i poszła cichym o tej porze korytarzem do sypialni lady Rothley. — Będę na ciebie czekać, belle-mère — zapewniła ją wcześniej. — Żadna pokojówka nie kładzie się przed powrotem swojej pani. Byłyby przerażone, gdyby dowiedziały się, że nie dopełniłam tego obowiązku. — Zamierzałam po powrocie pójść do twojego pokoju i