żwirowa, wyboista alejka prowadziła na środek rancza Cadillac podskakiwał na zielsku - rosło między bliźniaczymi koleinami i rysowało podwozie auta. - Świetnie - Shelby mruknęła pod nosem, zaciskając ręce na kierownicy. A więc to tutaj skończył Nevada. Kawałek rancza z chatką, która wcale nie wyglądała jak wiejski domek, i kilkaset ogrodzonych akrów spalonych słońcem. Stadko longhornów wędrowało po polach, a kilka zakurzonych koni próbowało się paść, opędzając się ogonami od wszędobylskich much. 17 Zdecydowanie nie był to raj na ziemi. Zatrzymała cadillaca przy małej pompowni. Kurz jeszcze nie opadł, a ona już wyciągała neseser i gramoliła się z wozu, żeby się nie rozmyślić. Nevada czekał na nią. Pies również. Zaczął szczekać jak oszalały. Nevada spojrzał na niego. - Cicho, Crockett! Nic się nie dzieje. - Pies miał rozstawione łapy i zjeżoną sierść na grzbiecie. Warczał głucho, błyskając zębami. - Dość! - Warkot ustał, ale zwierzę nie spuszczało z Shelby ciemnych, podejrzliwych ślepiów. Każdy mięsień pod czarno-białą sierścią był naprężony, gotowy do skoku, gdyby padł taki rozkaz. - Nie żartuję - ostrzegł Nevada, a potem podrapał psa za uszami. - Wejdź - powiedział, otwierając ażurowe drzwi. Siateczka była połatana w paru miejscach, a farba zaczynała się łuszczyć. Shelby weszła do domu - wcale nie było w nim chłodniej niż na dworze. Podniszczone meble były ustawione w dość przypadkowy sposób wokół dywanu, który leżał na podłodze z linoleum. Nic tu nie pasowało. Wszystko było używane. Jeśli Nevada Smith miał choć trochę pieniędzy, to na pewno nie przeznaczał ich na domowe wygody. http://www.tworzywa-sztuczne.net.pl gwałtu, gdy tymczasem ona cały czas miała nadzieję, że ukryje to przed ukochanym. Tym razem patrzyła mu w oczy, chociaż wolałaby uniknąć jego spojrzenia. - Nie byłem pewien, czy to prawda, więc sam spytałem McCalluma - wyjaśnił Nevada, wciąż ją przytulając. - Nie chciał się przyznać, ale sprawiał wrażenie tak zadowolonego i pełnego satysfakcji, że każdy by się zorientował, co zaszło. - I wtedy się pobiliście. - Tak. - To było kilka tygodni przed tym, jak zabito Ramóna Estevana? - Mniej więcej. - Nie odrywał od niej wzroku i musiała mu zadać dręczące ją pytanie. - Ludzie mówili, że sterowałeś śledztwem w taki sposób, żeby pominąć inne tropy, że bardzo chciałeś udowodnić McCallumowi, że on to zrobił. Że go... - Wrobiłem? Posłałem niewinnego człowieka za kratki? - W głosie Nevady nie było ani odrobiny żalu czy wyrzutów sumienia. - Może moje dowody nie były dość silne, żeby go skazać, ale uwierz mi, Ross McCallum
choc czuł, ¿e w srodku jest twarda, była w niej jakas kobieca kruchosc, której nie potrafił sie oprzec. To było takie dziwne, od nowa sie zakochac, głebiej tym razem. W tej samej, a zarazem zupełnie innej kobiecie. Dzieci sprawiły, ¿e stała sie mniej egocentryczna, weselsza, bardziej zainteresowana innymi. To, co mu sie w niej nie podobało wiele lat temu, Sprawdź robił? Nie znajdowała odpowiedzi na ¿adne z tych pytan. Zasneła w koncu niespokojnym snem, budzac sie co chwila. Usiłowała wymyslic jakis plan, który pozwoliłby jej wyrwac dzieci spod władzy tego tyrana, pomógłby je uchronic. Ale własciwie przed czym? Przed kim? Przed Aleksem i ta kobieta, z która ma romans? Gdyby tylko przypomniało jej sie cos wiecej. Do diabła, jakos sobie poradzi. Siegneła pod materac. Wyczuła palcami chłód rewolweru, znajdował sie dokładnie 403 tam, gdzie go umiesciła. Blisko. Ma bron i klucze Eugenii - na pewno jest wsród nich kluczyk do jednego z samochodów, a