okazałabyś mi choć trochę wiary? - Ależ ja wierzę. Wierzę w tę pozostałą część ciebie. - Nie. Najwyraźniej nie wierzysz, bo inaczej nigdy byś nie zachowała się tak jak tam, przy basenie. - Przesadziłam. Bardzo mi przykro. - Prawie mnie oskarżyłaś o... - Kolory wróciły mu na twarz, pogłębione narastającym oburzeniem. - Nawet nie mogę tego wypowiedzieć! - To nie było oskarżenie, tylko... myśl. Zobaczyłam, że wycierasz Sophie, łaskoczesz ją, naszą śliczną dziewczynkę... - Naszą córkę! - Podniósł głos. - Moje własne dziecko! - Nie mogłam nic na to poradzić, Christopherze. Zobaczyłam cię z nią i nagle ogarnęła mnie groza. Przemknęło mi przez myśl, co mogłoby się wydarzyć pewnego dnia... Czy to naprawdę takie absurdalne, gdy się weźmie pod uwagę twoją historię? - Absurdalne? - krzyknął jeszcze głośniej. - To po prostu potworne świństwo z twojej strony! Przecież http://www.terazbudujemy.net.pl - Jakie to masz kłopoty, jeśli wolno spytać? Podniósł torbę i bez słowa ruszył ku drzwiom, na co Maggie chwyciła nosidełko i pobiegła za nim. - Jakie kłopoty? - powtórzyła. - Nieważne. - Owszem, ważne - nie dała się zbyć. - Jeśli mam tutaj mieszkać, wolałabym wiedzieć o twoich kłopotach. - Nie grozi mi aresztowanie, jeśli to podejrzewasz. - Powinnam się ucieszyć? Ash odwrócił się z westchnieniem. - Drogi ojciec zostawił nam w spadku pokaźny pakiet kłopotów. W tym i taki, że nie ma kto pracować na ranczu. Robotnicy zniknęli.
R S Twarzy nie było widać, ale i pozycja, i czerwona sukienka kobiety nie pozostawiały wątpliwości, kogo przedstawia zdjęcie. W każdym razie Carrie nie miała wątpliwości. - Nie wiem, co się wyprawia na tych wszystkich Sprawdź ROZDZIAŁ 6 Granicą Arlissa, w odróżnieniu od Dogewy, była nie droga, a rzeka, która zamknęła dolinę w okrągłą pętlę. Przyjechaliśmy nie po trakcie, a po prostej ścieżce z Kuriak, i straży granicznej, jak i samych wampirów, w pobliżu nie było. Na tej stronie brzegu rósł wiekowy las, przeważnie dębowy, lecz wiatr już donosił tutaj nasiona z Jasnego Gradu, i skraj lasu ożywiała parada białych jesionów, a u ich podnóża na całego kwitły Elfiell Viresta, czyli złote elfickie dzwonki. - Będziemy się przeprawiać? - chmurnie zainteresowała się Orsana, napinając cugle i zatrzymując się dwie sążnie od brzegu - już boleśnie elokwentnie kołysały się nad w wodzie bezkształtne skrawki, które niegdyś były odzieżą. Mostem, jak i mówił gnom, nawet nie pachniało. Pachniało szlamem, padliną i jeszcze jakimś świństwem, które zabarwiło wodę na nienaturalny czerwonawy kolor. Pociągnęłam nosem i stwierdziłam: