Może i była za chuda, to dość częste przy problemach uczuciowych, ale czy on musiał jej to wytykać? Zła, odwróciła się gwałtownie. - Uważaj - rzucił ostro - tu jest stopień. Ale było już za późno. Jodie krzyknęła i poleciała do przodu. Tak jak poprzednio, Lorenzo złapał ją, zanim zdążyła upaść. Zauważyła, że ich ciała zetknęły się na moment, nie wiedziała tylko, po czyjej stronie leżała inicjatywa. Czy to on przyciągnął ją do siebie, czy też ona przylgnęła do niego na ułamek sekundy? W półmroku nie widziała jego twarzy i miała nadzieję, że tak samo on nie może widzieć jej. Lorenzo pochylił głowę i pocałował ją krótko, ale z pasją. Zaraz potem puścił ją bez słowa. Była już na krawędzi snu, kiedy usłyszała skrzypnięcie drzwi sypialni Lorenza. Leżała, wstrzymując oddech, ale kroki bez najmniejszego wahania minęły jej drzwi. Usiadła na łóżku, spoglądając na zegarek. Minęła północ. Dokąd poszedł? Do Cateriny? Jeżeli tak, to chyba nie powinna się niepokoić? A przynajmniej nie ma sensu czuwać i liczyć minuty niczym zazdrosna kochanka. ROZDZIAŁ ÓSMY Florencja! Jak bardzo średniowieczny władca Lorenzo de Medici musiał kochać to miasto, skoro zlecił jego ozdobienie najzdolniejszym i najbardziej twórczym artystom swoich czasów. Jodie wszystkimi zmysłami chłonęła otaczające ją cuda architektury. Lorenzo skręcił z zatłoczonej głównej ulicy biegnącej wzdłuż Arno i wjechał pomiędzy siedemnastowieczne kamienice. - Tu mieszkam - poinformował ją krótko, skręcając w wąską uliczkę i wjeżdżając do podziemnego garażu. Po blasku rozświetlonej słońcem ulicy oczy Jodie musiały się przyzwyczaić do półmroku. Lorenzo wspomniał już wcześniej, że mieszka we Florencji, ale nie mówił, gdzie zamieszkają po ślubie. Gdyby mogła wybierać, zdecydowanie wolałaby Florencję niż mroczne Castillo. Podeszli do drzwi, za którymi były schody wiodące do obszernego holu. Ścianę nad drzwiami wejściowymi zdobiła biała broń, podobnie jak mur nad kominkiem w holu Castillo. - Chodź, winda jest tam. Mój apartament zajmuje dwa ostatnie piętra palazzo. Wybrałem go ze względu na widok, chociaż babka wolała parter. Nie lubiła jeździć windą. - Palazzo? - powtórzyła pytająco. - Czy to znaczy, że cały ten budynek...? - Zamieszkiwała niegdyś nasza rodzina? Tak. Palazzo zostało zbudowane dla Dziesiątego Księcia, który prowadził tu, we Florencji, rozległe interesy. Za życia mojego ojca popadło w ruinę, podobnie jak Castillo. Kiedy je odziedziczyłem, miałem do wyboru albo je sprzedać, albo odrestaurować i spowodować, żeby zaczęło na siebie zarabiać. Podzielenie na apartamenty okazało się najlepszym pomysłem. - Więc to tu będziemy mieszkać? - zapytała, kiedy wyszli z windy, i podążyła za nim po eleganckiej, marmurowej posadzce. Lorenzo zatrzymał się przed ciężkimi, misternie rzeźbionymi, drewnianymi drzwiami. - Tak, czasami będziemy tu mieszkać - przerwał, by otworzyć przed nią drzwi. Za drzwiami był następny hol, długi, prostokątny, wysoki na dwa piętra, z biegnącą naokoło górnej kondygnacji galerią. Sufit, malowany w sceny z mitologii, był nakryty kopułą, a ściany zawieszone obrazami. http://www.spzagorz.pl miejsca odległego od High Street, bez żadnego pubu czy baru w zasięgu wzroku, zresztą wątpił, czy w jakimkolwiek szanującym się lokalu zechciano by go obsłużyć. Jeszcze chwila, a zacznie płakać... kurczę, zacznie wyć jak pies! Zapragnął nagle wrócić do smukłej, białej Aethiopii, objąć lodowatymi rękami smukłą białą szyjkę Flic albo Imogen (w tej chwili każda szyja byłaby dobra) i dusić aż do zsinienia. Naprawdę jednak zdobył się tylko na dalszy marsz, a właściwie trucht. Chciał dotrzeć do stacji metra, przystanku autobusowego albo - co daj, Boże - taksówki z oświetlonym napisem „wolny", albo chociaż do automatu telefonicznego. Komórka znów mu się rozładowała - na co komu ten przeklęty złom, skoro bateria siada akurat wtedy, kiedy jej człowiek najbardziej potrzebuje?
wychylać się przez balustradę balkonu? 156 - Nic o tym nie wiem. Karolina miała lęk wysokości i rzadko wychodziła na balkony, nawet w hotelach. Zapytana o stosunki Karo z mężem i jej dwumiesięczną ciążę, Sylwia zeznała, że oprócz nieuchronnych początkowych kłopotów z Sprawdź - Bardzo wątpię. - No tak, to już pewne. On niedługo wyjeżdża. Na zawsze. I uważa, że dla niej to doskonała wiadomość. Bo tak być powinno. Jednak nie jest. Weszli na balkon. Shey ze zdziwieniem patrzyła, jak Tanner rozkłada koc. On naprawdę zamierza urządzić tu piknik. Obok koca stał sporych rozmiarów kosz piknikowy. No nie... Dopiero teraz zauważyła, że na scenie są ludzie. - Co oni tu robią? - Orkiestra właśnie ma próbę. Pomyślałem sobie, że miło będzie posiedzieć przy muzyce. Jak na zawołanie orkiestra zaczęła grać.