Odgłosy bójki słychać było przez dwa piętra. Na ostatnich dwóch kondygnacjach przyśpieszyła kroku, przystanęła na chwilę przed drzwiami, za którymi Novak coś wrzeszczał, po czym weszła do środka. Mężczyzna, którego nie rozpoznała, nacierał na Robina Allbeury'ego, krzycząc jakieś niezrozumiałe słowa, aż w końcu obaj upadli na podłogę, gdzie zmagali się dalej, podczas gdy Novak próbował ich rozdzielić. - Jasna cholera! - wyrwało się Shipley. - Nie stój tak - zawołał Novak z podłogi. Obcy z pokiereszowaną twarzą darł się cały czas, kiedy chwyciła go za ramiona i ściągnęła z Allbeury'ego. Potem zamachnął się na nią i wtedy zobaczyła, że jest wysoki jak wieża. - Jest pan aresztowany! - wysapała. - Jejku, pani inspektor! - odezwał się Allbeury, gdy ciężar Wade'a przestał go przygniatać. - Pani wyczucie czasu poprawia się z każdym dniem! http://www.restauracjabracka.pl wątpliwości, jeśli miała jeszcze jakieś, zniknęły wraz z dotknięciem jego warg. Trwaliby tak, spleceni w uścisku, długo jeszcze, gdy wtem Ash ocknął się, spojrzał w okno i zaklął pod nosem: - Niech to diabli. Już są. Maggie nie od razu zrozumiała. 93 - Kto? - zapytała trochę nieprzytomnie. - Moi bracia. Mamy dzisiaj spędzać bydło. Zapomniałaś? W tej samej chwili drzwi się otworzyły i Maggie, mocno zakłopotana, szybko poprawiła włosy. - W samą porę, chłopcy - huknął Ash nie bez wyrzutu i zaczął zapinać koszulę. - Ten paskudny - wskazał
- No... - Kaszlnęłam, próbując wyrównać oddychanie i nie ciągać nosem. -- Chyba złożę podanie o przeniesienie na półetat. - Po co? - speszył się Len. - Spodobało mi się być po prostu wiedźmą. Myślę, że nie będziesz się sprzeciwiać, jeżeli przez kilka miesięcy w roku będę nabierać doświadczenia na traktach? - I długimi zimowymi wieczorami pisać pamiętniki o swoich czynach? - roześmiał się wampir. - Dlaczego by nie? Jak nie dokonam, tak wymyślę! Na grajkach i kronikarzach nie można polegać - albo zapomną, albo tak wysławią, że dobry by zapomniał. Puść... -- wyswobodziłam się z jego objęć i poszłam do rzeki, a raczej ku ciemniejącym nieopodal łożniakom. - Co, udajesz się na poszukiwania czynów od razu? - ironicznie zainteresował się Len, zbyt dobrze znając mnie, a również i odpowiedź. Sprawdź pasażera i przyklęknął przy Carrie. - Przepraszam cię - powiedział. - Przepraszam, że zostawiłem cię z tym wszystkim samą. - W porządku - odparła tak spokojnie, że gdyby na własne oczy nie zobaczył jej łez, nigdy by nie uwierzył, że przed chwilą płakała. - Cieszę się, że przyjechałeś na badanie. - Przeżyłem szok, kiedy mi powiedziałaś o ciąży - przyznał. - Przepraszam, że zachowałem się jak idiota, ale dopiero dzisiaj zdałem sobie sprawę, jaki ze mnie szczęściarz, że mam ciebie, Danny'ego i to dziecko. Tym razem się nie odezwała. Była bardzo blada,