- W takim razie dopilnuj z łaski swojej, żeby nikt nie ruszał moich rzeczy ani poczty. Zuzanna kiwnęła głową. - Oczywiście. - Skontaktuję się z tobą. Chloe i Imogen nie spały. Młodsza była jeszcze w piżamie, starsza w koszulce z Astrid. Obie miały blade twarze i podkrążone, pełne strachu oczy. W nocy nie mogły spać ani w ogóle znaleźć sobie miejsca - snuły się po domu, włączały i wyłączały telewizor, a wyobraźnia podsuwała im najstraszniejsze obrazy. Imogen, która ostatnio trzymała się z daleka od przyjaciółek, teraz gwałtownie zapragnęła towarzystwa. Wysłała całą serię esemesów do Annie i Nicoli, nie wyjaśniając nic, za to żądając natychmiastowej odpowiedzi. Tych się nie doczekała z prostego powodu: dziewczyny spały. Gdy tylko nadszedł świt, Chloe koniecznie zapragnęła jechać do szpitala, ale Imo uznała, że absolutnie nie da rady. Najmłodsza siostra przypomniała sobie, co Zuzanna mówiła o stanie Imo, a potem jeszcze o jej pociętych nadgarstkach - i ostatecznie przestała się napierać. Teraz w kuchni, już po powrocie tamtych, niecierpliwie http://www.reologiawbudownictwie.com.pl/media/ śródziemnomorskim burze zrywają się nagle, bez żadnego ostrzeżenia. — Jeśli tak, to może od razu zrezygnuję — rzekła lady Rothley. — Nienawidzę niespokojnego morza. — Tylko nie wspominaj o tym księciu — błagała Tempera. — On na pewno lubi żeglować i myślę, że znudziłaby go kobieta, którą sam widok fali przyprawia o mdłości. — Nie jestem aż tak głupia, jak ci się wydaje, Tempero — odpowiedziała lady Rothley w nagłym przypływie godności. — Ależ naturalnie, że nie — zapewniła Tempera. Kiedy pochyliła się, by pocałować lady Rothley w policzek, ta objęła ją i uściskała.
- Więc sam widzisz, jaka będzie zajęta - uściśliła jej przyjaciółka. - Czemu jej na to pozwalasz? - spytał Matthew Karolinę, kiedy leżeli już w łóżku. - Na co? - Żeby odpowiadała za ciebie na pytania. Sprawdź Shey przyniosła mu kawę i zaczęła szykować kawiarnię do zamknięcia. Wyłączyła ekspresy, umyła karafki, wyjęła z lady chłodniczej kanapki i przekąski. Wyłożyła je na tacę i ruszyła do kuchni. - Pomogę ci! - Tanner poderwał się z miejsca. - Dzięki, obejdę się bez pomocy - usadziła go. - Sama doskonale dam sobie radę. - Jak chcesz - odparł książę, posłusznie siadając przy stoliku. Odprowadził wzrokiem znikającą na zapleczu Shey. W uszach wciąż dźwięczały mu słowa Cary. Miała rację. Miłość jest najważniejsza, to na niej powinno się budować wspólne życie. Na uczuciu, którego zabrakło