lecz wyczuwał w niej niezaprzeczalną siłę. Nie była nieśmiała, ale też nie przesadnie ekspansywna. Z tego, co mówiła o swoich relacjach z bratem, wywnioskował, że jest lojalna i godna zaufania. Odchrząknął. – A więc porozmawiajmy o twoich planach na przyszłość. Pomimo tego, co wcześniej mówiłaś, jestem pewien, że masz parę ciekawych pomysłów na życie. – Chwilowo nie – odparła szczerze. – Na razie daremnie czekam na natchnienie. Oczywiście, nie mogę przeciągać tego w nieskończoność – przyznała z uśmiechem. – Oszczędności wystarczy mi najwyżej na dwa miesiące i... Urwała nagle. Ten mężczyzna wciąż jest prawie obcy, pomyślała. Nie zwierzaj mu się i nie dopuszczaj go do siebie zbyt blisko. Odchyliła się do tyłu w krześle, starając się nie ulec nastrojowi tej chwili i miejsca... ani bystremu spojrzeniu czarnych oczu Thea, które zdawało się wnikać w jej duszę. – Opowiedz mi o swoich dzieciach – poprosiła. – Wspomniałeś, że masz troje. – Tak – odrzekł po chwili milczenia. – Tom ma trzy lata, Alexander pięć, a Freya dziewięć. http://www.profood.net.pl/media/ coś starego. - Jest cała góra prania... - Możesz mi wierzyć lub nie, ale potrafię i uprać. - Ale przecież za to mi płacisz. - Szloch wstrząsnął ramionami Malindy. Jack zawsze był bardzo wrażliwy na kobiece łzy. Przysiadł na łóżku i pogłaskał ją po głowie. JEDNA DLA PIĘCIU 129 - Nie płacz, Malindo. Wszystko będzie dobrze. Musisz tylko nieco odpocząć. Za ciężko pracujesz. To wszystko trochę nasza wina. Zatrudnię kogoś do pomocy w domu... - Nie potrzebuję żadnej pomocy. - Czkawka
do okazywania emocji. Kate zagryzała wargi, myśląc o tym, jak mogłaby naprawić to, co zrobił jej John, kiedy była jeszcze małą dziewczynką. Wtedy ucierpiało nie tylko ciało, ale też psychika ufnej, małej Julianny. Niestety, zniszczenia były ogromne. Kate wiedziała, że nic nie jest tu w stanie poradzić. Sprawdź to zwykłe ulanie, ale prawdziwe wymioty, którymi zalała całe ubranko. Jednak Kate była przygotowana na takie sytuacje. Zawsze woziła ze sobą dodatkowe rzeczy dla dziecka. Dlatego zjechała na jedną z bocznych dróg i zabrała się do przebierania Emmy. Niestety, nie wzięła nic zapasowego dla siebie. I właśnie kiedy już kończyła, mała zdecydowała, że raz to za mało, i rzygnęła wprost na bluzkę i żakiet matki. Kate stanęła przed dylematem. Mogła jechać na spotkanie ,,ozdobiona’’ dziecięcymi wymiotami albo wracać. Wybrała to drugie. Powrót zajął trochę czasu. Kiedy znalazła się w sypialni, położyła Emmę na łóżku. Dziecko uśmiechnęło się i zaczęło machać rączkami i nóżkami. – No tak, teraz jesteś zadowolona.