bada sprawę sprzedaży. - Świetnie! - Kimberly klasnęła w dłonie. Wydawała się naprawdę podekscytowana. Rainie pokręciła głową. Jej samej brakowało entuzjazmu. Czuła się odrętwiała. Czy był to strach, z którego nie potrafiła się otrząsnąć, czy tylko świadomość, że jest bardziej narażona, niż podejrzewała wcześniej? Próbowała wmawiać sobie, że wszystko jest w porządku, ale na próżno. Czuła, że coś w niej narasta. Nie odrętwienie. Raczej nadzieja. 179 Trzydzieści dwa lata. Ostatnie piętnaście bez planów na Święto Dzięk¬ czynienia, Boże Narodzenie ani Wielkanoc. W święta zawsze pracowała, bo nie miała nic lepszego do roboty. Zawsze przyglądała się, jak pod koniec dnia inni jadą do domu do swoich rodzin, jak narzekają na teściowe lub na myśl o kolejnym rodzinnym zgromadzeniu, jak żartują na temat chybionych prezentów na Dzień Ojca. Czasami miała wrażenie, że reszta świata to jakiś ekskluzywny klub. Inni do niego należeli, ona nie mogła. Ona była outsiderem, gościem, dla którego zabrakło miejsca przy stole. Żałowała, że Quincy śpi. Teraz mogłaby z nim porozmawiać. Może nawet oparłaby głowę na jego ramieniu, a on zapewniłby ją, że wszystko się jakoś ułoży. Powiedziałby jej, żeby nie traciła wiary. Chciałaby, żeby to było takie proste. http://www.pogotowie-weterynaryjne.pl/media/ - Sąsiadka mamy stwierdziła, że tamten facet był wysoki, dobrze ubrany i przystojny - wtrąciła Kimberly. - Właśnie, tylko że rysopisy powstały w odstępie dwudziestu miesięcy, co może oznaczać, że nasz podejrzany zdołał całkowicie zmienić wygląd. - Ted Bundy słynął z umiejętności zmieniania swojego wyglądu - stwierdził Quincy, przytakując. - Bywało, że wyglądał na osobę o ponad dwadzieścia kilogramów cięższą lub lżejszą, radykalnie zmieniał wygląd swojej twarzy i wzrost. Wiadomo, że ludzie mocniej zbudowani wydają się niżsi, niż są w rzeczywistości. Inny przestępca, Jim Beckett, polował na swoje ofiary i zwodził policję przez ponad rok właśnie dzięki umiejętnej zmianie wyglądu. W tym celu na przykład wypychał sobie ubrania i policzki, zmieniał ogólny kształt ciała... - Możemy więc wnioskować, że ten człowiek jest mistrzem kamuflażu
na nią, kiedy wpadła z dworu, ociekając wodą. - Paskudna noc - skomentował. - Obrzydliwa - przyznała. Poszła korytarzem, czując dreszcze wywołane działaniem klimatyzacji. Chciała tylko zebrać swoje rzeczy i jechać dalej. Gorący prysznic mógł poczekać. Kolacja też mogła poczekać. Najważniejsze, żeby dotrzeć do Nowego Jorku. Sprawdź marszcząc brwi. – Ale skąd ta pewność, że to Danny pociągnął za spust? – Mamy odciski Danny’ego na łuskach znalezionych na miejscu przestępstwa. Zręczny adwokat będzie twierdził, że Danny mógł załadować broń, ale nie musiał z niej strzelać. Jednak na tym etapie dowody poszlakowe są nie do odparcia. Możemy powiązać osobę oskarżonego z narzędziem zbrodni. Poza rym chłopak nie ma alibi na czas strzelaniny, a świadek – czyli ty – zezna, że widział go w szkole tuż po morderstwie, gdy trzymał na muszce własnego ojca. Nawet jeśli nie uda nam się włączyć zeznań dzieciaka do materiałów dowodowych, to, co mamy, wystarczy, żeby ława przysięgłych domyśliła się reszty. – A co z Melissą Avalon? Jak na razie dowody łączą Danny’ego tylko z dziewczynkami. – Nie wiemy jeszcze. Wygląda na to, że strzelono do niej tylko raz, z pistoletu samopowtarzalnego kaliber 22. Nie ma rany wyjściowej, więc musimy poczekać, aż patolog wydobędzie pocisk podczas jutrzejszej sekcji. Ale nie liczyłbym specjalnie na wyniki. Pociski kaliber dwadzieścia dwa ważą zaledwie czterdzieści gramów i robi się je z miękkiego ołowiu.