czuła bijący od niego żar. - W takim razie zobaczymy się wieczorem. - Milordzie, postaram się być jak najlepszą nauczycielką dla pańskiej kuzynki - zapewniła, speszona wiele mówiącym uśmiechem i blaskiem szarych oczu. - Nic ponadto. Musnął ustami jej rękę. - Nie założyłbym się o to, panno Gallant. Lady Victoria Fontaine rozsunęła koronkowe firanki i spojrzała na podjazd. - To naprawdę powóz Luciena Balfoura? Alexandra skinęła głową, nie przerywając pakowania. - Earla Kilcairn Abbey. - Tak. - Ale... - Ale co, Vixen? Przyjaciółka jeszcze raz zerknęła na powóz i puściła firankę. - Stwierdzam, że postępujesz ryzykownie jak na osobę zdecydowaną unikać skandali - odparła ze śmiechem. - Zdaję sobie z tego sprawę. I cieszę się, że cię rozbawiłam. Nigdy nie zdołałaby wyjaśnić, dlaczego przyjęła tę posadę. Ani dlaczego tak się spieszy z pakowaniem i powrotem do Balfour House. Była rozgorączkowana. Czuła, że musi szybko podjąć pracę, zanim któreś z nich się rozmyśli. Lord Kilcairn albo ona. W innych okolicznościach pewnie sama uznałaby sytuację za zabawną. Znała http://www.pan-okulista.edu.pl Odmówiłeś. Musiałam sprzedać większość biżuterii mamy i wszystkie obrazy taty, żeby wyprawić im pogrzeb. - I jak... - Jeszcze nie skończyłam! Byłam zupełnie sama po ich śmierci. A ty nawet się nie zainteresowałeś, czy ja żyję. - Żyłaś. A teraz, zdaje się, masz zamiar mnie prześladować. Milczała przez długą chwilę. Wuj, czerwony ze złości, najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że postąpił nagannie. To była chyba najbardziej rzucająca się w oczy różnica między nim a Lucienem. Hrabia brał odpowiedzialność za swoje uczynki. Monmouth nie tyle jej nienawidził, co po prostu całkowicie ją lekceważył. - Potrzebowałam jedynie odrobiny serca. - Ha! Serca i portfela. - Nie. Więc nie przeprosisz? Nawet przez wzgląd na pamięć mojej matki, a twojej
pożytku, jeśli będziesz już stosownie ubrana. Rose skinęła głową i opuściła jadalnię, niemal podskakując. - Och, ledwo nad sobą panuję - dobiegł z korytarza jej głos. - Ja też - powiedział Lucien i pociągnął Alexandrę za suknię. - Drzwi są otwarte, milordzie - syknęła. Sądząc po jego wyrazie twarzy, hrabia nie przejąłby się, nawet gdyby stali na środku Sprawdź Nadchodzące przecięły ścieżkę i dotarły nad brzeg je- ziora. Zatrzymały się i rozglądały dookoła, spoglądały na wodę, po której pływały białe żaglówki, a także wypatry- wały małych mechanicznych ryb. — Jej Niania jest większa od naszej — zauważyła Jean. — To prawda — przyznał Bobby. Poklepał lojalnie zie- lony bok swojego robota i dodał: — Ale nasza jest za to znacznie milsza, prawda Jean? Ich Niania pozostała w kompletnym bezruchu. Zdu- miony Bobby obrócił się i przyjrzał się jej. Stała zupełnie wyprostowana, sztywna i napięta. Bardziej sprawne oko było całkowicie wysunięte i badawczo spoglądało w kie- runku pomarańczowej Niani.