- Miał kilka kochanek, o ile sobie przypominam - powiedział hrabia spokojnym głosem i zaczął zdejmować jej rękawiczkę. Przebiegło ją dziwne drżenie. Wstrzymała oddech. - Tak. Zapragnął kolejnej. - Odmówiła pani. - Powiedziałam mu, że nie po to się zatrudniłam w jego domu. - Chyba już słyszałem podobną przemowę. - Zakreślił kółko po wewnętrznej stronie jej dłoni. - W przeciwieństwie do pana nie chciał czekać, aż zmienię zdanie. Palec zatrzymał się na chwilę, po czym na nowo podjął wędrówkę. - I zmieniła je pani? Spojrzała na niego oburzona. - Milordzie, ja... - Proszę zamknąć oczy - polecił tym samym cichym głosem. - I odprężyć się. Wcale nie czuła się odprężona, ale o dziwo, bezpieczna... i oszołomiona, co bez wątpienia było celem hrabiego. - Wracałam do sypialni lady Welkins. Niosłam dla niej książkę. Czekał na podeście. Pchnął mnie na balustradę. Lucien powoli ściągnął jej prawą rękawiczkę. - Zrobił pani krzywdę? http://www.ostomatologii.pl - Gdzie byłeś dzisiaj w nocy, Victorze? - Z kumplami... wyszedłem, kiedy matka poszła do pracy. Obiecałem jej, że będę siedział w domu, ale... - wziął głęboki oddech, miał wrażenie, że świat wali mu się na głowę. - Zlitujcie się, ona tam pewnie umiera ze strachu. - Masz przy sobie jakiś dokument? - Nie, ale moja mama może... - Ile masz lat, Victorze? - Piętnaście. - Znowu przypomniały mu się ostrzeżenia matki, jej strach przed opieką społeczną. Zaczął drżeć. - To nie jej wina, tylko moja. Ona jest naprawdę dobrą matką, dba o mnie. - Spojrzał błagalnie na młodszego policjanta, tego o łagodnej, dziecięcej twarzy. - Urwałem się z domu wieczorem. Matka ukręci mi łeb, kiedy mnie zobaczy. Proszę, nie zawiadamiajcie opieki społecznej. Policjanci ponownie wymienili spojrzenia. - Uspokój się, Victorze - odezwał się młodszy policjant niepewnym głosem. - Wszystko będzie dobrze. - Co to znaczy? - Santos spoglądał to na jednego, to na drugiego z funkcjonariuszy, coraz bardziej przerażony. - Co się stało? - Szarpnął policjanta za rękaw. – Dlaczego przyjechaliście? Policjant uwolnił rękę, objął Santosa ramieniem i poprowadził do jednego z radiowozów. - Usiądź, Victorze - zaczął łagodnym, uspokajającym tonem. - Zaraz sprowadzę tu kogoś, kto z tobą porozmawia. - Ale moja matka...
Gloria uniosła głowę, otarła łzy z policzków. Z jego wsparciem mogłaby stawić czoło matce. Musi go tylko przekonać, że ona i Santos naprawdę się kochają i że chcą być ze sobą. Tak. Ojciec jej pomoże. Musi tylko porozmawiać z nim, zanim matka opowie mu swoją wersję. Dłużej się nie zastanawiając, pobiegła do samochodu. Ledwie usiadła za kierownicą, zaczęło padać. Popołudniowe niebo zasnuły ciężkie chmury, zrobiło się ciemno jak o zmroku. Gałęzie starych dębów rosnących wzdłuż ulicy pochylały się pod uderzeniami wiatru, gwałtowne podmuchy zamiatały z chodników zeschnięte liście i kurz. Gloria ruszyła w stronę hotelu, układając sobie w głowie, co ma powiedzieć ojcu i jak go przekonać. Kiedy będzie go już miała po swojej stronie, zadzwoni do Santosa. Żałowała teraz, że nie usłuchała jego nalegań i nie zwróciła się do ojca wcześniej. Sprawdź - Przestań! Spojrzał na nią z błyskiem w szarych oczach. - Więc mnie puść - szepnął lekko drżącym głosem. Dopiero teraz spostrzegła, że przywiera do niego kurczowo. Przez długą chwilę stali bez ruchu. W końcu wypuścił ją z objęć. - Jesteś niezwykłą kobietą, Alexandro Beatrice Gallant - powiedział zduszonym głosem, odwrócił się i wyszedł z pokoju. Opadła na fotel, całkiem pozbawiona sił. Wiedziała, co miał na myśli. Niewątpliwie każda kobieta, którą całował w taki sposób, zostawała jego kochanką bez wahania czy protestu. Ją też kusiło, żeby mu pozwolić na więcej. Bardziej niż czegokolwiek pragnęła poczuć jego silne, ciepłe ręce na swojej nagiej skórze. Odetchnęła głęboko, z trudem dźwignęła się z fotela i powlokła do swojej sypialni. Potrzebowała odosobnienia i spokoju, żeby poukładać sobie wszystko w głowie. Zaczęła