- Daj spokój. Nie ma sprawy. - Nigdy ci tego nie zapomnę. Jestem twoim dłużnikiem. Pokręciła głową. - Nie, Santos. Nie jesteś. Nie zrobiłam tego dlatego, że ci... wybaczyłam. Nie zrobiłam tego dlatego, żeby ci pomóc, ani dlatego że cię... kocham. - Głos jej się załamywał. - Zrobiłam to dlatego, że tak zrobić należało. Ponieważ jesteś świetnym gliną. I dlatego też, że gdybym wam tego nie powiedziała, nie miałabym spokojnego sumienia. Santos ujął jej dłoń i serdecznie uścisnął. - Tak czy inaczej, dziękuję, Liz. Uratowałaś mi życie. ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY TRZECI - Przemyślał pan propozycję, panie Michaels? - zapytała Gloria, zamykając drzwi gabinetu i wskazując gościowi miejsce na sofie. - Proszę mi mówić Jonathan - uśmiechnął się do niej. - Gloria. - Zdecydowałem się, - Uśmiechnął się znowu. - To piękna nieruchomość, Glorio. I dbasz o nią troskliwie. - Dziękuję. - Splotła ręce na podołku, chcąc ukryć ich drżenie. - Kocham St. Charles. Należy do mojej rodziny od dawna. Zawahała się. Co ona właściwie robi? Miała mieszane uczucia. Rozmowa z Jonathanem Michaelsem oznaczała, że zdradza ojca. Z drugiej strony rozumiała, że czasy się zmieniły, zmieniła się ona, zmienił się Hotel St. Charles. - Trzeźwemu człowiekowi interesu mój plan musi wydać się szalony - zaczęła. - Ależ skąd. - Pochylił się do niej, opierając ręce na kolanach. - Kiedy mój agent skontaktował się z tobą, nie oczekiwałem wiele. W końcu raz już próbowaliśmy, bez powodzenia. Dlaczego chcesz teraz sprzedać hotel? - Nie interesuje mnie sprzedaż - sprostowała szybko. - Wyjaśniałam już twojemu agentowi, że chodzi o spółkę. Pochylił głowę, kryjąc uśmiech. - Powiadasz więc, że chciałabyś wejść w spółkę. Z dwudziestoma procentami udziału? - Tak jest. Warunki nie podlegają negocjacjom. - Gloria zacisnęła dłonie. - Przejąłbyś zarządzanie hotelem. Masz znakomitą opinię. Przytaknął z uśmiechem. http://www.oczyszczalnie-sciekow.net.pl - Pewnie już słyszałaś - odezwała się Clemency apa¬tycznie. Pozwoliła, aby służąca zaprowadziła ją do toaletki i tak długo szczotkowała jej włosy, aż zalśniły w świetle świec. - Słyszałam, panienko. - A jeżeli się nie zgodzę, matka pośle mnie do ciotki Whinborough. - Och, tylko nie to, panienko! - Tak powiedziała. - Ale, panienko, ten markiz - rzekła Sally po chwili wahania. - Wiem, że to nie moja sprawa, ale... - Czyżbyś coś słyszała na jego temat? - Och, panienko! - Sally spojrzała na odbicie smutnej twarzy Clemency w lustrze i wybuchnęła płaczem. - Nie wy szłabym za niego, nawet gdyby miał dziesięć tytułów! Księżna opowiadała mi, że markiz Alexander to istny diabeł. - Ale... co właściwie miała na myśli? - Krążyły opowieści... o młodych dziewczętach, które stały się jego ofiarami. Mówiono, że on je... źle traktował, wie panienka. Poza tym kiedyś zakatował prawie na śmierć swojego kamerdynera. - Jakie to okropne! - Oczywiście, sprawę zatuszowano. - Jak mama mogła... - zaczęła Clemency i zamilkła. Doskonale wiedziała, jak to się odbyło. Ostatecznie markiz to markiz i nie ma potrzeby analizować cech jego charakteru.
Na jej widok twarz Lexa Brennena rozświetlił promienny uśmiech. - Camryn - zwrócił się do gospodyni. - Twój książę z bajki wreszcie się odnalazł. Całe szczęście! Jeszcze chwila i twoja mama zadzwoniłaby po policję - zażartował. - Podobno poszedł na spacer i stracił rachubę czasu, ale teraz możesz go Sprawdź serce kobiety, którą łatwo zranić. A on za nic w świecie nie chciał tego uczynić. Ale tej nocy zobaczył w jej szarozielonych oczach coś więcej niż tylko niewinność i strach. Dostrzegł w nich także nieśmiałość kobiety, która wbrew samej sobie zakochuje się w mężczyźnie i zupełnie nie wie, co z tym zrobić. Znów zaklął, a jego groźby i przekleństwa skierowane były pod adresem Idy Trent. Chyba dostatecznie jasno się wyraził, mówiąc, że nie życzy sobie kolejnej niani, które będzie w nim widziała potencjalnego kandydata na męża! Następnego dnia była niedziela i Willow miała dzień wolny. Gdy wieczorem wróciła do Summerhill, wszyscy domownicy już spali. Udała się prosto do swojej sypialni.