- Powiedziałam. - W jej głosie słychać było smutek. - Powiedziałam mamie, że się w tobie zakochuję - powtórzyła. - To dlaczego nie chcesz wyjść za mnie za mąż? Wciąż uważasz, że jestem zarozumiałym szowinistą i... - Nie! Jesteś wspaniały! - Ale nie chcesz wyjść za mnie za mąż? Ze smutkiem pokręciła głową. - Nie mogę. Spojrzał jej prosto w oczy. - Musisz mi powiedzieć dlaczego! - Chodzi o... Chodzi o Jamiego - wyrzuciła po chwili. - A właściwie o jego ojca. Nie mogę nic więcej powiedzieć, ale zaufaj mi. Gdybyś znał prawdę, gdybyś wiedział, że cię oszukałam, nie chciałbyś, bym została twoją żoną. Gdy zrozumiał, że Willow nie zmieni zdania, odszedł załamany. Tymczasem ona położyła się do łóżka i wtuliwszy głowę w poduszkę, płakała. Gdyby ona i Chad nigdy się nie poznali... Gdyby nie napisała tego listu... Gdyby nie powiedziała mu, że go nie kocha i nie chce się z nim więcej widywać... Była odpowiedzialna za jego śmierć! http://www.merce-infos.com.pl/media/ Lysander niechętnie rozmawiał o pannie Stoneham. Nie wahał się wypowiadać krytycznych uwag w obecności samej Clemency czy nawet ciotki, lecz nie zamierzał robić tego przy Orianie. - Nie mam nic do powiedzenia na ten temat. - Wzruszył ramionami. - Ciocia Helena zajmuje się Arabella i jej nauką - dodał krótko. Mark, z uwagą przysłuchujący się rozmowie, był tymi słowami bardzo pocieszony. Nie chciał wchodzić w drogę swojemu przyjacielowi, ale skoro dziewczyna go nie inte¬resuje, to nie będzie miał żadnych oporów. Przecież nie brakuje guwernantek, lady Helena będzie po prostu musiała znaleźć inną. Panna Stoneham - ciekawe, jak ma na imię - jest zresztą zbyt piękna, by pełnić w tym domu rolę popychadła. Być może, jeśli sprosta jego oczekiwaniom, umieści ją w jakimś przytulnym mieszkanku w Chelsea. Rozejrzał się po ruinach z błyskiem w oku. - Niezłe miejsce na tajne schadzki - zauważył. - Ciekawe, co tu wyczyniali braciszkowie zakonni. - Muszę cię rozczarować - zaśmiał się Lysander. - Byli znani z wyjątkowej pobożności. Opat Walter, na grobie którego właśnie siedzisz, został, jeśli się nie mylę, kar¬dynałem. Co za głupiec, pomyślał Mark. Clemency miała sporo do przemyślenia, gdy poszła przebrać się do kolacji. Już na pierwszy rzut oka pan Baverstock nie przypadł jej do gustu. Wyczuła w nim jednego z tych wstrętnych, zadufanych mężczyzn, którzy wierzą, że żadna kobieta im się nie oprze. Patrzył jej w oczy, starając się ujrzeć swoje własne odbicie, skwitowała w myś¬lach. Nie podobał się jej sposób, w jaki ścisnął jej dłoń, ani ton głosu, pełen niedomówień i insynuacji. Niestety, jako guwernantka ma bardzo ograniczone moż¬liwości obrony. Nie może go ostro skarcić ani prosić Candoverów o ochronę; lady Helena z pewnością niczego nie zauważy, jej bratankowi zaś nie będzie na tym zależało. W każdym razie jakakolwiek skarga zapewne pogłębi tylko niezadowolenie markiza - już teraz nie darzy jej sympatią. Po raz pierwszy w życiu Clemency doszła do wniosku, że jest zdana tylko na siebie. Powinna postępować ostrożnie. Może spróbuje wciągnąć do rozmowy o tym Adelę, która wydała jej się poważną, rozsądną panną. Mimo wszystko podejrzewała, że będzie to wielka próba i dla niej, i dla panny Fabian. Przy kolacji ogarnęła ją jednak konsternacja. Z powodu przybycia nowych gości zmieniono miejsca przy stole. Teraz Mark siedział prawie naprzeciwko niej, po lewej ręce lady Heleny. Zdawała sobie sprawę, że stanowczo zbyt często na nią spogląda. Starał się uchwycić jej wzrok, lecz dziewczyna pilnie się strzegła, by nie przerywać rozmowy z lordem Fabianem i Dianą, między którymi siedziała. Nie przeszkadzało jej to zerkać na Orianę, pochłoniętą dyskusją z Lysandrem. Clemency od razu spostrzegła, że Oriana interesuje się markizem. Dobrze mu tak, mówiła sobie. Trafi mu się próżna, egoistyczna żona, która najpewniej przytyje mocno w średnim wieku. Jednak próby wymazania jej z myśli okazały się bezskuteczne i zauważyła, że mimo woli przy¬słuchuje się rozmowie tych dwojga.
Po skończonym śniadaniu Clemency opuściła jadalnię i poszła do kuchni. Na dole wrzała praca. Na wpół wypeł-nione kosze z wiktuałami stały na podłodze, a Molly i Peggy oraz kucharz energicznie uwijali się, by dokończyć pakowa¬nia. Clemency popatrzyła na panią Marlow. - Wszystko w najlepszym porządku, panno Stoneham. Timson dopilnuje, by do południa wszystko znalazło się w powozie. - Dziękuję, to wspaniale. - Clemency odwróciła się i pobiegła na górę. Chciała sprawdzić, jak radzą sobie Arabella z Dianą. Lekcja miała rozpocząć się o dziewiątej, ale nie spodziewała się zrobić dziś zbyt wiele. Dziewczęta jednak już czekały. Clemency zaproponowa¬ła, by korzystając z wycieczki założyły zielnik, a do specjalnego koszyczka zbierały okazy, które potem przynio¬są do domu. Clemency odkryła u Arabelli talent do akwareli - jedną z niewielu umiejętności tej panny, które przystały prawdziwej damie. Postanowiła więc, że to ona będzie malować, Diana zaś opisze później te obrazki pięknym pismem. - Czy mamy szukać czegoś unikalnego, panno Stoneham? - zapytała Diana. - Myślę, że powinnaś uzgodnić to z Arabella - odparła Clemency. Sprawdź - W 1984 roku Lily pomogła pani wydobyć się z kłopotów finansowych, tak? Hotel tonął w długach. Wyzbyła się wszystkiego, co miała, ale pożyczyła pani te pieniądze. Przywoziłem je w trzech ratach, a pani za każdym razem wydawała pisemne zobowiązanie spłaty. - Zmrużył oczy. - Dobrze wiedziałaś, że nie będzie żądać zwrotu. Wiedziałaś, że pragnęła tylko jednego: zobaczyć się z tobą. Na samą myśl o tym, jak bardzo cię kochała i co otrzymywała w zamian, robi mi się niedobrze. - Zgadza się. - Hope podniosła głowę wyzywającym gestem. - Nie żądała zwrotu długu, a zatem sprawa jest zamknięta. Zwłaszcza że Lily nie żyje. - Przykro mi, ale jest inaczej. Zobowiązania są jak akcje, obligacje i inne formy aktywów. Nie podlegają przedawnieniu. Hope oblała się potem. W skroniach pulsowała jej krew. W końcu zdobyła się na kilka pełnych nienawiści słów. - Niczego nie oddam. Zwróciłam wszystkie długi. - Niczego nie zwróciłaś. Twoja matka umarła, tęskniąc za córką i błagając ją o wybaczenie, ale nawet tego jej nie dałaś. A teraz posłuchaj: ja mam te zobowiązania. Odziedziczyłem je po niej. Hope sięgnęła ręką do gardła. - Czego ode mnie chcesz? Uniósł brwi w udawanym zdziwieniu. - Nie domyślasz się, droga Hope? Chcę zwrotu moich pieniędzy. Cofnęła się jeszcze o krok, aż oślepiło ją światło. - Ty sukinsynu. Roześmiał się.