Nad prawym wejściem wisiał szyld kawiarni „Monarch", a nad pierwszą literą nazwy jaśniała malutka korona. Drugie drzwi prowadziły do księgarni „Tytuły". Nad jej nazwą też umieszczono małą koronę. - Maria Anna jest tutaj? - Parker - z naciskiem rzekła Shey - jest współwłaścicielką kawiarni i księgarni. Wraz z Carą i ze mną - dodała z dumą i ruszyła do wejścia. - Proszę za mną, Wasza Wysokość. Tanner był przyzwyczajony, że zwykle tak się do niego zwracano, choć wolał, gdy mówiono mu po imieniu. Rzecz jasna, w rodzinnym kraju większość sytuacji wykluczała podobną poufałość, jednak teraz był w Stanach i może darować sobie formalności. Zwłaszcza z tą kobietą. - Tanner - powiedział. - Proszę mówić mi po imieniu. Shey nie odpowiedziała. Nie zwolniła kroku. Nie pozostało mu nic innego, jak podążyć za nią. Weszli do kawiarni, gdzie jasnowłosa dziewczyna rozmawiała właśnie z jakimś brunetem. To musi być ona, Maria Anna. Tanner uważnie popatrzył na kobietę, którą zamierzał http://www.maszynydobudowydrog.com.pl/media/ - Nie powiem, żeby mnie to specjalnie zaskoczyło - wymamrotała Shey, kiedy już siedzieli w saloniku w hotelowym apartamencie Tannera. - Choć to niezłe szpanerstwo. Większość ludzi cieszy się, gdy ma w pokoju telewizor podłączony do kabla. Ty wynająłeś sobie całe piętro hotelu. Ten apartament jest większy od mojego domu. - Byłem u ciebie, więc wiem, że nie tak trudno znaleźć lokum większe od twojego mieszkania. - Spodziewał się, że zdenerwuje ją tym stwierdzeniem. I nie zawiódł się. Popatrzyła na niego zjadliwie. - Jeśli mnie pamięć nie myli, zamierzałeś szukać Parker? Po to wyszliśmy z kawiarni. Czyżbyś zrezygnował? - w jej głosie zabrzmiała nutka nadziei.
Imo łże jak z nut. Trudno, będzie musiała ją wsypać. Nie tylko ze względu na Matthew. Także ze względu na to, jak teraz wygląda życie w Aethiopii. Zresztą nie tylko w Aethiopii - po prostu wszędzie. Nie ucieknie od tego, nigdzie nie znajdzie spokoju. Z Imogen wprost nie dawało się wytrzymać. Oczywiście zawsze Sprawdź 115 Zakryła oczy dłońmi i spróbowała logicznie się nad tym wszystkim zastanowić. Mogła nie robić nic, tylko łudzić się nadzieją, że zanim książę odkryje, co się stało z obrazem, lady Rothley i ona zdążą już opuścić zamek. Ale dręczyło ją przeczucie, że zanim one wyjadą, hrabia, który na pewno dokładnie obejrzy zbiory księcia, też zorientuje się, że coś jest nie w porządku. Tak czy owak — Tempera poczuła się jak w pułapce i nie widziała żadnej możliwości wydostania się z niej. — Och, papo! — błagała, a był to krzyk z głębi serca. — Gdziekolwiek jesteś, pomóż mi! Tak bardzo potrzebuję twej