Skończył jej się właśnie urlop macierzyński, który sama sobie przyznała. Co prawda i tak zarządzała kawiarnią z domu, przyjeżdżając tu od czasu do czasu, ale dzisiaj chciała oficjalnie przejąć swoje obowiązki. Kate zatrzymała się, zaskoczona tak ciepłym przyjęciem. Jej pracownicy zrobili transparent z napisem: ,,Kate wraaaca!’’ i umieścili go nad barem. Przy każdym stoliku kołysał się doczepiony balon, a cały ich pęk wisiał też przy kasie. Wszyscy pospieszyli, żeby ją uściskać. Marilyn wzięła Emmę, Tess złapała torbę z pieluszkami i ubrankami, a Blake podał jej ramię. – Chodź do środka – zaprosił z tajemniczą miną. – To dopiero początek. Przeszli we czwórkę, czy raczej w piątkę, na zaplecze. Część pomieszczenia została zamieniona na kącik zabaw dla dziecka, odgrodzony od reszty pokoju plastikowym płotkiem. Wewnątrz znajdowały się kolorowe zabawki, a na terakocie leżał miękki, puszysty dywan. U góry wisiał kolorowy napis: ,,Dzieciowisko’’. Cała trójka zaczęła się przekrzykiwać: – Poszliśmy razem... – Nawet niektórzy klienci dołączyli... http://www.logopedawarszawa.com.pl okna. Emma znowu się rozpłakała, więc zaczęła ją kołysać na rękach. – Czuję go, Luke. On depcze nam po piętach. Może nawet obserwuje, śmiejąc się z naszych wysiłków. A teraz jeszcze... Emma. – Uspokój się. – Podszedł do niej i wziął jej twarz w dłonie. – Zadzwonię do recepcji. Na pewno będą wiedzieli, gdzie znajdziemy lekarza. – A potem co? – spytała, czując, jak łzy płyną jej ciurkiem po policzkach. – Znowu zmienimy hotel? Przecież wiesz, że nie możemy bez końca uciekać. – Przestańcie! – Julianna nagle podniosła się z fotela. – Nie mogę już tego słuchać. Kate i Luke spojrzeli na nią zdziwieni. Nawet Emma przestała płakać. – Nie rozumiecie, że musimy trzymać się razem? – spytała z wyrzutem. – Trzymać się razem i sobie pomagać. Inaczej nigdy go nie pokonamy.
nadaję się na żonę normalnego mężczyzny. Zamilkła. – Mów dalej – poprosił cicho. – Mój brat Sam i ja nigdy nie znaliśmy ojca ani matki – powiedziała powoli. – Ona próbowała wychowywać nas samotnie, ale porzuciła, gdy byliśmy jeszcze niemowlętami. Sam przeżył szczęśliwie Sprawdź Uśmiechnął się chłopięco, wyraźnie zadowolony, że wrócił do domu. – Mam tylko nadzieję, że ta bajka nie będzie zbyt długa, ponieważ jestem głodny – rzucił przez ramię, wychodząc z łazienki. Gdy dzieci usnęły, Theo i Lily zjedli kolację, a potem jak zwykle usiedli w salonie naprzeciwko siebie przy kawie. – Wygodnie ci było w gościnnym pokoju? – zagadnął. – Naturalnie, czułam się tu doskonale – zapewniła go. – Więc po co to zmieniać? – rzekł lekkim tonem. – Nocowanie tutaj oszczędzi ci konieczności jechania dwa razy dziennie przez całe miasto. – Wypił łyk kawy. – Dzieciaki też z pewnością by się ucieszyły. Przyjrzał się jej. Pomimo zmęczenia trzydniową nieustanną