którym słyszała, był jakimś dupowatym rycerzem - czy może pomocnikiem rycerza? - z głupiego starego filmu, który już ledwie pamiętała. Ale Colton twierdził, że nie, że ten Pancho to był prawdziwy twardziel. No dobra. Niech będzie. Już dwa razy oglądali podziurawiony kulami wrak starego dodge'a, w którym prawdziwego twardziela Pancha źli ludzie przerobili na ser szwajcarski. Całkiem jak Bonnie i Clydea. 22 * Jeden z przywódców rewolucji meksykańskiej (1910-1920). Dla przeciwników pospolity bandyta i zbrodniarz, dla rewolucjonistów wszelkiej maści (wliczając w to współczesne grupy lewackie) - bohater i idol (przyp. tłum.). Tak szczerze, to dla Paige cały ten Pancho Villa był tylko starym, a w dodatku martwym, pierdzielem. Guzik obchodził ją stary dodge. Jeżeli gość jeździłby hummerem - ooo, to dopiero byłoby coś. - Jeśliby jeździł hummerem - powiedziała - to mógłby zwyczajnie przejechać tych dupków, co do niego strzelali. - Niby kto? - Colton wychylił się z chmury dymu z wyrazem głębokiej zadumy na twarzy. - Pancho Villa. http://www.logopedapoznan.edu.pl Ripa. - Mogę podwieźć was oboje. - Nie, to za duży kłopot - powiedziała Milla. - Mieszkamy na przeciwnych krańcach miasta. - Wiem o tym doskonale. Żaden problem. an43 175 - Weźmiemy taksówkę - powiedział Rip. - Chciałbym odwieźć Millę bezpiecznie do domu, potem wrócę tą samą taksówką do siebie. - To bez sen... - zaczęła Susanna, ale szybko się zmitygowała. Spojrzała na Ripa tak dziwnie, że Milla już prawie upewniła się, iż jest wrabiana. - Nieważne - westchnęła lekarka. - Róbcie, jak sobie chcecie, ja
koszulki opinały bicepsy mężczyzny; raczej żylaste niż napakowane, z wyraźnie widocznymi mięśniami i żyłami. Jeśli w ogóle miał przy sobie jakąś broń, to chyba tylko w bucie. Nie było to specjalnie pocieszające, tak samo zresztą jak pozornie swobodna i zrelaksowana poza przybysza. Wąż mógł uderzyć bez ostrzeżenia, ale na myśl przyszedł jej nie wąż, tylko pantera. Jak to było u Ogdena Nasha? Sprawdź 306 Rano czuła się obolała i poobcierana, wiedziała, że chodzenie może być sporym problemem. Ledwie pamiętała czasy, w których nie znała jeszcze ciała Diaza, kiedy nie wiedziała, jak to jest czuć go w sobie, trzymać w ramionach, cieszyć się siłą jego spazmów rozkoszy Rano Milla należała już do niego. Otworzywszy oczy, ujrzała światło sączące się do wnętrza pokoju wokół krawędzi ciężkich zasłon. Diaz leżał za nią, obejmując Millę wpół, czuła jego ciepły oddech na karku. Było jej głupio. Należała do niego. I to w stopniu, w jakim nigdy nie należała do Davida. Zabolała ją ta świadomość. Wprawdzie do czasu porwania Justina ich małżeństwo było szczęśliwe, ale każde z nich wciąż