- Odpieprz się. Santos zajął miejsce przy barze z prawej strony Chopa. Spojrzał Jacksonowi w oczy. - No popatrz, chyba ktoś tu dzisiaj wstał lewą nogą. Chop popatrzył na niego spod zmrużonych powiek i wziął do ust następny kęs jedzenia. - Spadaj, gnoju. Nie jesteś już gliniarzem. - Nie? A to co? - Santos wyciągnął odznakę, lub coś, co miało uchodzić za odznakę, i błysnął tym przed oczami Chopa. - W życiu jak na karuzeli, wszystko się zmienia. Niby coś wiesz, a tu wstaje nowy dzień i znowu nic nie wiesz. Chop nie sprawiał wrażenia zaniepokojonego. - Co to za goryl? - Kiwnął głową w stronę Jacksona. - Ochrania cię? - Detektyw Jackson. - Teraz Jackson błysnął blachą i schował ją do kieszeni. - Mocno walę po ryju, do usług. Chcemy pogadać z tobą o rozmowie, jaką odbyliśmy z twoją przyjaciółką. - Z przyjaciółką? - Chop roześmiał się gardłowo. - Ja mam jakieś przyjaciółki? - Ta nazywa się Hope St. Germaine. Czasami mówi o sobie Violet. Coś ci świta? Uśmiech znikł z twarzy Chopa. Odsunął talerz. - Nie. Odświeżcie mi pamięć. - Z przyjemnością. - Santos wziął zapalniczkę Chopa i zważył ją w dłoni. - Ciężka. Pewnie złota. - Otworzył ją, uderzył w kółko, zapalił i zwiększył płomień. - Dużo kosztuje taka zapalniczka, Chop? Nie dwadzieścia pięć tysięcy? Nie, pewnie nie aż tyle. Jak myślisz, Jackson? Rzucił zapalniczkę w stronę partnera, ten złapał ją i także zważył w dłoni. - Cholera wie. Ale jak się ma dwadzieścia pięć tysięcy, to można zaszaleć. Chop wyrwał zapalniczkę Jacksonowi i schował do kieszeni. http://www.e-okulista.com.pl/media/ - Wcale mi się to nie podoba - powiedziała pani Stone¬ham. - I nie chodzi o brak powozu, lecz o to, że podajesz się za guwernantkę i niepotrzebnie narażasz na niebez¬pieczeństwo. Może robię z igły widły, ale niepokoi mnie ten pan Baverstock. - Nie dbam o niego - odparła Clemency. - Nie sądzę też, by chciał znieważyć gospodarza, nastając na cześć guwer¬nantki jego siostry! - Mam nadzieję, że się nie mylisz - westchnęła pani Stoneham, nie w pełni przekonana. - Będę zajmowała się Pongiem. Pongo był młodym dogiem o miłym usposobieniu, który zachowywał się równie niezdarnie, co hałaśliwie. - Czy to coś pomoże? - Nie wiem, może i nie - zaśmiała się dziewczyna. - Ale to najbardziej szalone zwierzę, jakie znam. Uwielbia kłaść ludziom łapy na ramionach i lizać po twarzy. To z pewnością ostudzi zapały pana Baverstocka! Pani Stoneham pozwoliła sobie na lekki uśmiech, lecz dodała: - Clemency, jeśli okaże się, że masz jakikolwiek kłopot z tym człowiekiem, nie zawaham się porozmawiać o tym z lady Heleną - stwierdziła groźnie. Pozbywszy się pana Jamesona, czuła się odpowiedzialna za los swojej młodej, niedoświadczonej krewnej. - Nie martw się, kuzynko Anne. Jestem pewna, że chodzi jedynie o niewinne umizgi. Gdy Clemency wychodziła ze wsi, było jeszcze ciepło, późne popołudniowe słońce rzucało na drogę długie cienie. Nad żywopłotem krążyły motyle, a między krzakami głogu przelatywały zięby. Dziewczyna wróciła myślami do osoby markiza. Próbowała wyobrazić sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby spotkała go wtedy na Russell Square. Miałaby wówczas na sobie krzykliwą, różową suknię z jedwabiu i zapewne spaliłaby się ze wstydu, widząc gorliwość, z jaką matka pragnie mu zaimponować. Prawdopodobnie nie potrafiłaby też powie¬dzieć nic rozsądnego, co więcej, doznałaby szoku, rozpo¬znając w markizie mężczyznę sprzed domku Biddy. Tak czy owak, Clemency nie potrafiła sobie wyobrazić szczęśliwego zakończenia takiego spotkania. Wątpiła, by pokaz rodzinnej zamożności czy ostentacyjne hołdy dla jego tytułu zaimponowały Storringtonowi, a już z pewnością nie miałby okazji poznać jej prawdziwego oblicza.
pociemniało. W miejsce szerokiego uśmiechu pojawił się grymas. Mężczyzna przypominał tygrysa szykującego się do ataku. Uuups. Najwyższa pora uciec. Willow chwyciła plecak Jamiego, uniosła wysoko podbródek, by wyglądać dostojniej - daremny wysiłek, biorąc pod uwagę jej drobną sylwetkę oraz zniszczone ubranie - i pociągnęła Sprawdź Ponownie wziął do ręki list od prawnika. Dziwne, że dziewczyna się jeszcze nie znalazła. Po spotkaniu z panią Hastings-Whinborough, śmieszną kobietą o farbowanych jasnych włosach i sztucznym zachowaniu, był tak oburzony, że nie zastanawiał się dłużej nad tą sprawą. Jaka matka, taka córka, pomyślał teraz, jeszcze raz czytając list. Zapewne dziewczyna uciekła z kochankiem, który już korzystał z jej hojnego posagu. Dość tego, nie warto o tym rozprawiać. Mimo to nie przestawał myśleć o dopisku Thorhilla, nie mógł wybić sobie z głowy, że istnieje tu jakiś związek, którego nie potrafi pojąć. Tuż przed drugą Clemency zeszła do kuchni, by spraw¬dzić, czy pani Marlow nie potrzebuje czegoś ze wsi. Posiadłość była mniej więcej samowystarczalna, ale takie produkty jak cukier czy świece należało kupować w sklepie. - Dziękuję, panno Stoneham, ale złożyłam już zamówienie w poniedziałek - odparła gospodyni. - W porządku. - Clemency odwracając się, dostrzegła spory kosz stojący na podłodze. - To dla pani, panno Stoneham - wyjaśniła pani Marlow, widząc zaskoczenie na jej twarzy. - Jestem pewna, że lady Helena nie miała na myśli aż takiej ilości - broniła się dziewczyna. - Chyba chodziło o coś mniejszego. - To z polecenia milorda, panienko. Pan zszedł tu osobiście. Clemency popatrzyła na koszyk z konsternacją. Nie chciała się tłumaczyć przed lady Heleną, a już z pewnością nie wobec panny Baverstock. Do kuchni wszedł woźnica, uchylił przed Clemency kapelusza i wziął kosz. - Wstawię go do powozu, panienko - powiedział, mruga¬jąc do pani Marlow. - Nie będzie pani przeszkadzał. - Dziękuję - wyjąkała dziewczyna.