przyjemność. Mark nie ukrywał radości, jaką sprawiły mu jej słowa. - Ma to po ojcu - rzekł. - Matt umiał się cieszyć Ŝyciem. Nie załamał się, choć ojciec bardzo się o to starał. Mój brat zawsze widział wszystko w jasnych barwach. Alli poczuła ukłucie w sercu. Przypomniały jej się słowa pani Sanders, i wyobraziła sobie dwóch młodych chłopców, których ojciec hołdował zasadzie, Ŝe nie wolno okazywać uczuć, bo świadczy to o słabości człowieka. - Gotowa? Pytanie Marka wyrwało ją z zamyślenia. Spojrzała na niego i zapytała: - Wiem, Ŝe jedziesz do Klubu Ranczerów, by omówić z Nitą pewne sprawy. Czy naprawdę chcesz mnie tam zabrać? - Naprawdę. A poza tym będziemy tam mogli porozmawiać. Alli skinęła głową. Tego właśnie bała się najbardziej. ROZDZIAŁ PIĄTY Mark patrzył, jak Alli wysiada z jego auta. Wyczuwał jej napięcie i zastanawiał się, czy to z jego powodu. Wiedział, Ŝe nie powinien był jej całować, źle się stało, ale, na litość boską, teraz znów marzył o tym. Pragnął jej. Było to tak, myślał, jakby odzyskał coś, co stracił, co zabił w sobie. Złamali Ŝelazną zasadę obowiązującą pracodawcę i pracownika, i on bardzo by chciał się dowiedzieć, co ona o tym myśli. Bo przecieŜ groziło mu, Ŝe straci http://www.dobrabudowa.biz.pl/media/ wraŜenie - bo istniała. Wiedząc, Ŝe juŜ nie zaśnie, wstał z łóŜka, włoŜył spodnie od piŜamy i poszedł do kuchni, Ŝeby się czegoś napić. Alli nie mogła zasnąć i wstała, Ŝeby zobaczyć, co z Eriką. Wychodziła właśnie z pokoju dziecinnego, zamykając za sobą drzwi, i zatrzymała się, a zimna podłoga pod stopami zrobiła się nagle ciepła. Obejrzała się i napotkała spojrzenie Marka, który wychodził akurat ze swojej sypialni. Przez długą chwilę nie odrywali od siebie wzroku, związani jakby tajemną siłą. I choć dzieliła ich pewna odległość, Alli czuła jego zapach, a luźna piŜama, rozchylająca się tu i ówdzie, pogarszała tylko sytuację. Jego naga pierś przypomniała jej ich poranne spotkanie. Teraz teŜ, tak jak wówczas, jej ciało było gotowe przyjąć go. - Myślałem, Ŝe śpisz - wyszeptał Mark.
Ale nim Scott zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, Amy zapukała głośno w szybę. Niania posłusznie wsiadła do samochodu i odjechała, pozostawiając go samego z tysiącem pytań, na które nie znał odpowiedzi i prawdopodobnie nigdy nie pozna. - Lizzie, kochanie, wybór należy do ciebie. - Camryn Sprawdź Po tych słowach runęła w dół. ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY ÓSMY Santos raz po raz spoglądał na zegarek. Dzień w wydziale zabójstw dłużył się niemiłosiernie, chociaż każdy dzień od czasu samobójstwa Hope St. Germaine, aresztowania Chopa Robichaux i ujęcia człowieka, który mógł okazać się Śnieżynką, wydawał się niemiłosiernie długi. Owym człowiekiem był znajomy sklepikarz Tiny. Wrócił w końcu do Nowego Orleanu, a wtedy został zatrzymany. Wcześniej Santos i Jackson znaleźli świadków, którzy skojarzyli go z dwiema ofiarami - jeden z nich widział go razem z Billie, drugi w noc śmierci Lucii. Oczywiście facet zaprzeczał, jakoby był Śnieżynką, jednak Santos wiedział, że to on. Co więcej, wiedział, że Śnieżynka i zabójca jego matki to ta sama osoba. Znowu spojrzał na zegarek i zaklął. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego czuje niepokój i dlaczego chce czym prędzej wydostać się z tego miejsca. Nie miał przecież gdzie iść, nikt na niego nie czekał. Z pewnością nie Gloria. Nie widział jej od czasu pogrzebu, a i wtedy prawie ze sobą nie rozmawiali. Była zdruzgotana, pogrążona w bólu. Próbował podejść do niej, pocieszyć ją, ale nie potrafił. Między nimi pojawił się mur, zupełnie jakby wstrząsające informacje o matce, a potem jej samobójstwo, odebrały im wszelką zdolność porozumienia. Tęsknił do niej. Chciał zburzyć ów mur, żeby podtrzymać ją na duchu. Lecz nawet gdyby mu się udało, ich związek nie mógłby przetrwać. Zbyt wiele ich dzieliło - przeszłość, cierpienia, pozycja społeczna. Gloria nie byłaby szczęśliwa z gliniarzem, przynajmniej nie na długo. Zadzwonił telefon. Chwycił za słuchawkę niczym tonący za linę. - Słucham, detektyw Santos. - Pomóż mi... - z drugiej strony rozległ się ledwie słyszalny kobiecy głos. - Proszę, pomóż... Wyprostował się. - Kto mówi?