jakie podałam Markowi. Kiedy przyniósł to dziecko do domu, widziałam, Ŝe był cały spięty. Powiedziałam, Ŝe mu pomogę, zaufał mi i w jednej chwili przestał się małą interesować, nie zauwaŜał jej. Ale ja wiedziałam, co jest grane. - A co było grane? - Musiało potrwać, zanim zbliŜył się do dziewczynki. Miłość wymaga czasu. Kobieta zajrzała do garnka, który stał na płycie kuchennej. Poza kurczakiem, którego Mark sobie zaŜyczył, postanowiła ugotować zupę jarzynową. Obejrzała się na Alli. - Erika była cudowną dziewczynką - zaczęła. - Ale jak kaŜde dziecko była uparta i ciągle płakała. Mark nie wiedział, co począć, nie umiał nawet jej przewinąć. Nauczyłam go podstawowych rzeczy i powiedziałam, Ŝe z resztą sam sobie poradzi. I tak się stało. - Od dawna zna pani Marka? - zapytała Alli. - MoŜna powiedzieć, Ŝe od zawsze. Zaczęłam u nich pracować, gdy zmarł mu ojciec, niedługo potem matka. Mark miał siedem lat, Matt pięć. Straszny los. Caroline Hartman była wspaniałą kobietą i do dziś nie wiem, co ona widziała w Nathanielu. Facet zimny, bez serca. Jedyne, na czym mu zaleŜało, to ta jego ziemia z naftą w środku. Nigdy nie okazywał uczuć, bo jego zdaniem uczucie to przejaw słabości, i karał swoich synów, jak odwaŜyli się publicznie okazać tę słabość. Pamiętam, http://www.agamaprzychodnia.pl była szarą myszką i wiadomo, co miał na myśli. W jego życiu nie było miejsca na kobietę zainteresowaną bliższą znajomością. A ona... Wcześniej nie interesowali jej mężczyźni, ale gdy chodziło o Scotta... Cóż, najwyraźniej traciła zdrowy rozsądek. - Przyjechała moja szwagierka - oświadczył. - Camryn Moffat. Wybieramy się do klubu pograć w golfa, ale Camryn zgodziła się zająć dziećmi przez pół godziny, bym mógł się przekonać, czy dobrze prowadzi pani samochód. Jego oficjalny ton sprowadził Willow z powrotem na ziemię. - Jaki samochód? - spytała, osłaniając ręką twarz przed oślepiającym słońcem. R S
Kobieta skinęła głową, obtaczając kurczaka mąką. - To dobrze. Ktoś powinien pomóc temu chłopcu. Alli uniosła brwi, pamiętając, co Mark jej powiedział. - Pani nie mogłaby - rzekła. - Nie. - Kobieta potrząsnęła głową. - Mam waŜniejsze powody niŜ te, jakie podałam Markowi. Kiedy przyniósł to dziecko do domu, widziałam, Ŝe był Sprawdź Po długiej i męczącej podróży, doznawszy kolejnych upokorzeń, kiedy pobierający opłaty na rogatkach i przewoź¬nicy poczty otwarcie wyśmiewali jej wiekowy powóz, dotarła w końcu na Berkeley Square. Tego wieczora było już za późno na spotkanie z bratankiem i łady Helena z ulgą udała się na spoczynek. - Timson, chyba się starzeję - powiedziała w drzwiach do lokaja. - Przejechałam niespełna pięćdziesiąt mil, a czuję, jakby moje kości się rozsypywały. Zobaczę się z markizem jutro rano. Cieszę się z twojego przyjazdu, ciociu Heleno - oznajmił Lysander z uśmiechem, acz niezupełnie szczerym, następnego dnia przy śniadaniu. - Nie bardzo wiem, w jaki sposób mam cię tu zabawiać. Jestem ogromnie zajęty załatwianiem tych strasznych rachunków. - Nie żartuj, młodzieńcze, wcale na to nie liczę. Przyje¬chałam, bo chcę porozmawiać z tobą w ważnej sprawie - odparła krótko ciotka. Lysander, zaintrygowany, uniósł lekko brwi. - Thorhill pokrótce nakreślił mi sytuację. Mój drogi, nie patrz tak na mnie, proszę cię. Ten człowiek zajmuje się także moimi finansami, dobrze o tym wiesz. Lysander przytaknął głową. - Według mnie masz dwa wyjścia: albo sprzedasz Candover, a wtedy wyjadę z Arabellą do Bath lub innego obrzydliwego kurortu, albo zrobisz rzecz o niebo rozsądniejszą, a mianowicie bogato się ożenisz. - Na temat tej drugiej możliwości wypowiedziałem się aż chyba dostatecznie jasno - odrzekł Lysander chłodnym tonem. - Jeśli zaś sprzedam Candover, będzie nas stać na urządzenie się w Londynie w zupełnie znośnych warunkach. - Bardzo wątpliwe - wtrąciła lady Helena niecierpliwie. - Ta posiadłość nie jest warta złamanego grosza. Dom się rozpada ze starości, a i majątek znajduje się w opłakanym stanie. Wątpię, aby najlepsza z ofert mogła pokryć cokolwiek ponad obecne długi. Jeśli będziesz miał trochę szczęścia, zostanie ci co najwyżej z tysiąc funtów dla Arabelli, Candover zaś nigdy już do ciebie nie wróci, gdy się go pozbędziesz, to na zawsze. - Wiem o tym, ciociu Heleno - rzekł Lysander łagodniej¬szym tonem. Ze zmęczeniem potarł czoło dłonią. - Myślisz, że się nad tym nie zastanawiałem? Ale ożenić się z córką jakiegoś handlarza...